Genoeg mensen die wisten dat het ergens deze zomer zou gebeuren. Maar wanneer dan precies? Het hotel zelf had er niets over aangekondigd. Geen maand, geen week, geen datum. En ook nergens al een foto van hoe die nieuwe waterkamers er nou eigenlijk van binnen uitzien. Paste natuurlijk weer helemaal in de filosofie dat gasten vooral zelf maar moeten ontdekken wat er allemaal zo speciaal is aan de plek waar ze zullen overnachten. 

Zeker, er staan veel verhalen over Villa Augustus op haar eigen website. Je komt er alles te weten over de geschiedenis ervan. Over het waterzuiveringscomplex dat het 130 jaar lang was. Over de uit 1882 daterende toren en het pompgebouw uit 1942 die uit die tijd bewaard zijn gebleven. Over de moestuin, de Italiaanse tuin en de boomgaarden die er nu rondom heen zijn aangelegd. En ook over de Limonaia en de Markt, waar je verse groenten, fruit en mooie dingen voor thuis kunt kopen. 

Maar wat je van de kamers van het hotel mag verwachten? Er staan afbeeldingen van sommige online, plus hun prijzen, al vinden ze het bij Villa Augustus gewoon leuker dat je je op de drempel laat verrassen. Ze lijken nou eenmaal geen van alle op elkaar. Onder de gewelven van de oude watertoren zijn ze heel anders dan die op de verdiepingen daaronder. Terwijl op hun beurt ook de tuinkamers daar weer van verschillen. Vaak in vorm en afmetingen, en altijd in de manier waarop ze met meubels, verse bloemboeketten en kunst zijn ingericht. 

Kom zelf maar kijken

De geheimste kamer van het hotel is die achter de hoge muren van de Giardino Segreto. Wie het tweepersoons huisje met zijn geliefde boekt, mag er tijdens en na zijn verblijf echt níets over vertellen of er een plaatje van op internet zetten. Iedereen die er een keer logeerde, houdt zich aan die erecode. Net zo bijzonder is de Lantarenkamer. Wie daar ooit sliep (of liever: juist níet), weet dat je er, hoog boven de grond, onder een glazen koepel in bed ligt en dan een stukje van de hemel ziet. Maar je moet het hebben meegemaakt om het te kunnen beschrijven. Dus, nou ja, in Villa Augustus zeggen ze ook in dit geval: kom zelf maar kijken.

Niet vreemd daarom dat ook de komst van die acht nieuwe waterkamers op dezelfde wijze wereldkundig is gemaakt, lees: niet of nauwelijks. Op de eerste dag van augustus 2018 waren ze simpelweg ineens in gebruik genomen. Bij de receptie keek ook niemand ervan op dat we daar bij toeval achter waren gekomen. Van een glimlachende medewerkster kregen we sleutel 48, met daaraan een kurk ter grootte van een appel, en voor de rest zou het zich allemaal ongetwijfeld wel wijzen, nietwaar?

De waterkamers zijn ondergebracht in het voormalig kantoorschip Admi uit de Rotterdamse haven, dat daar sinds 1903 ruim een eeuw lang dienst heeft gedaan als uitvalsbasis van een sleepvaartbedrijf. Het afgelopen jaar is het door de eigenaren van Villa Augustus grondig verbouwd en heeft het zijn eigen haventje in het Wantij gekregen, direct aan de oostzijde van de Italiaanse tuin. Knijp je ogen een beetje dicht en je ziet een klassieke house boat zoals je er daarvan in Californië en andere Amerikaanse staten nog veel hebt.

Zin in een feestje?

We blijken niet de enigen die aan boord zijn. De kamers naast ons worden bezet door een clubje hoogblonde, Vlaamse meisjes. Ze hebben uren op het dek van de Admi liggen zonnen en daar een uitnodiging voor van een stel Dordtse jongens aan overgehouden. Toen die uitgezwommen waren, hebben ze boven aan de trap die het schip met de wal verbindt een notitie voor ze achtergelaten met daarop hun 06-nummers en het regeltje ‘Zin in een feestje?’. Twee keien behoeden het velletje papier voor de zachte bries die op het Wantij staat. 

Dat windje heeft eerder al een zwemmer langszij gevoerd. Hij droeg een rubberen rugzak met daarin allicht zijn vakantieplunje of misschien wel zijn nette werkkleren. Met een ‘Goeiendag!’ stoomde hij verder op naar de Merwede. Kort ervoor dreef ook al een leren bal aan, die volgens het opschrift toebehoort aan het eerste team van een voetbalclub in de Eindhovense wijk Tongelre, die aan de Dommel grenst. Op een bankje op een house boat in het Wantij weet je dan niet beter of ook hier is weer sprake van onvervalste rivierromantiek. De stroming kan van alles aan je blote voeten bezorgen, tot amfibische forenzen aan toe.

Een ansichtkaart van George

En die waterkamers? Wat dragen die aan die romantiek bij? Mijn vrouw vindt alvast werkelijk alles wat ze achter de deur van nummer 48 aantrof prachtig en comfortabel. Het bed, het plastic waterpistooltje waarmee je het licht aan- en uitdoet, de kleurstelling van het interieur, het Mecanoo-lampje van Oom Jan, de tegels en spiegels van de badkamer en niet te vergeten het uitzicht dat je er hebt. Waarbij je de gratis zonsop- en ondergang boven het Wantij dan nog kunt optellen. 

Zelf was ik ook onder de indruk van de oude foto’s die in elke waterkamer schijnen te hangen. Op nummer 48 betreft het de uitvergroting van een historische ansichtkaart van de Dordtse Voorstraathaven die ene George in een ver verleden naar huis stuurde. Op de voorzijde ervan heeft hij het volgende geschreven:

‘Dear Ma, I don’t like being in Dordt because there is nothing to do here. I shall be home a week on saturday, that’s as soon as you will have me […]. Love from George.’

Ontegenzeggelijk een lief briefje, maar waar het over Dordt gaat klopt het uiteraard al lang niet meer. Opnieuw, zoals ze in Villa Augustus zeggen: kom zelf maar kijken.

Wim de Jong