Villa Augustus is per  direct op zoek naar een medewerker voor de markt. Naima Boukoti, die straks met pensioen gaat,  wil je met haar verhaal alvast enthousiast maken voor deze leuke baan. Naima werkt al in Villa Augustus sinds de opening ervan in 2007. Die voorbije 15 jaar heeft ze, zoals ze zelf zegt, altijd beleefd als een sprookje. ‘Het afscheid zal veel pijn doen. Dit is echt mijn tweede huis geworden.’

Maar dan blijf je toch gewoon nog elke dag komen? Zien we je wel op het terras of in het restaurant.

 ‘Ja, dat gaat gebeuren. Zeker weten. Ik heb in Villa Augustus zo veel mensen leren kennen, die kan ik waarschijnlijk nog niet missen. Maar mijn tijd in de markt zit erop. Ik word 66 in april, en mijn rug wil niet meer. Ik vertelde het laatst aan een mevrouw die hier al jaren koffie komt drinken. Ze barstte in tranen uit. Heel herkenbaar. Bij elk vertrek van een dierbare collega overkwam het mij ook steeds. Huilen, húilen. Afscheid nemen? Ik heb er zelf ook vreselijk veel moeite mee.’

Naima ontdekte Villa Augustus in de periode dat ze overdags op de baby van haar dochter paste. Tijdens haar wandelingen met de kinderwagen zag ze allerlei werklui er de laatste hand aan leggen. ‘Ik dacht eerst dat het iemands kasteeltje was. Maar toen ik van het hotel en het restaurant hoorde, wist ik meteen: daar wil ik werken! Mijn dochter heeft de sollicitatiebrief voor me geschreven en kort erna mocht ik op gesprek komen.’

Naima werd in de zomer van 2007 aangenomen in de huishoudelijke dienst, het jaar daarop kreeg ze van de directie haar huidige functie als medewerker van de markt aangeboden. ‘Ik had als kamermeisje een tennisarm of golfarm opgelopen, een aandoening waar ik tot dan toe nog nooit van had gehoord. Maar na mijn eerste proefdag in de markt was het voor mij wel duidelijk: dat was niks voor mij. Ik vond mijn Nederlands niet goed genoeg. En ik was ook voor de rest nogal onzeker over mezelf.’

Toch heb je doorgezet.

‘Ja, dat móest ik, haha. Dorine [een van de drie grondleggers van Villa Augustus, red.] vond dat ik me in het Nederlands prima verstaanbaar kon maken. Dus, nou ja, als de baas het zei. Maar een beetje eng bleef het. De markt was in die tijd ook tegelijk nog een café. Je kon er koffie drinken, eten bestellen, en er was ook een bar die tot elf uur ’s avonds was geopend. Bier tappen kon ik snel genoeg. Maar ik, als single vrouw in een bar? Er kwamen misschien wel dronken mannen, nietwaar? En ja, jee, wat zou mijn moeder daarvan vinden?

‘Het is ondertussen veel drukker in Villa Augustus geworden, waardoor we het marktcafé er niet meer bij kunnen draaien. Ik kijk nu op die beginjaren terug als een periode van geweldig veel gezelligheid en saamhorigheid. En dat gevoel is daarna voor mij gebleven. Ik ben op een plek terechtgekomen die mijn leven volledig heeft veranderd.'

Voordat ze indertijd bij Villa Augustus in dienst trad, had Naima geen werk en eigen huis meer. Haar baan en woning in Vlaardingen had ze eerder opgezegd om met haar toenmalige echtgenoot samen naar geboorteland Marokko te remigreren. De twee volwassen dochters van het gezin verkozen in Nederland te blijven. Eenmaal weer in Casablanca besefte ze ‘de fout van mijn leven’ te hebben gemaakt. Zonder man, geld en baan kwam ze na twee jaar terug. 

En, jawel, toen was er op een mooie dag dus ineens dat Dordtse ‘kasteeltje’ waar haar oog op viel. Naima: ‘Dat was het moment waarop voor mij het sprookje begon. Ik kan wel zeggen dat Villa Augustus me heeft gered. Ik kreeg er een nieuwe familie bij en vond ook nog eens een huis in Dordrecht. Ik heb het echt allemaal meegemaakt. ’ 

Waarna er, zoals dat gaat in sprookjes gaat, dus óók nog een happy end volgde?

‘Haha, precies. Er was een klant in de markt die steeds cheesecake bij me bestelde. Bij het afrekenen ervan zei hij een keer dat hij me leuk vond. Ik reageerde er alleen beleefd op, maar Rob liet het daar niet bij. Heel brutaal eigenlijk. Hij belde met Villa Augustus en zei dat hij de mevrouw van de cheesecakes wilde spreken. Ik wimpelde hem weer af, maar hij liet zijn telefoonnummer voor me achter voor het geval ik van gedachte mocht veranderen. Uiteindelijk heb ik met een date ingestemd en hebben we koffie met elkaar gedronken. De klik was er meteen. Hij is ontzettend lief en we zijn nu bijna acht jaar samen.’

Ja, de klanten van de markt zijn leuk. Maar ook het assortiment is altijd zo verleidelijk. Je zou alles wel willen hebben.

Klopt, Andrea heeft een fantastische smaak in de artikelen die ze voor de winkel inkoopt. Zeker in het begin heb ik hier van alles voor thuis aangeschaft. Mensen die voor het eerst in de markt komen, staan ook stomverbaasd over al het moois dat ze er aantreffen. Dat is altijd zo gebleven en het maakt ons werk ook zo leuk. En grappig: het gebeurt nog elke week dat gasten van het restaurant zeggen dat ze even naar de wc gaan, terwijl ze rechtstreeks naar de markt lopen om er een gauw een cadeautje uit te zoeken. Moeten wij dan, oehhh, heel snel inpakken zodat ze het terug aan tafel meteen kunnen geven.’

Wat is jouw favoriete kamer in het hotel?

‘Ik ken ze als oud-kamermeisje allemaal, hè. In vele ervan heb ik ook geslapen wanneer we er als personeel eens per jaar mogen overnachten. Kamer 12, boven in de watertoren, is een van mijn favoriete. Ik vind de nieuwe waterkamers in de Admi ook allemaal fijn, en ook die ene familiekamer in de moestuin waar het zonlicht ’s avonds nog zo mooi op valt. Uiteraard maken Rob en ik dan ook gebruik van het gratis ontbijt en het diner die erbij horen. Voor mij is het altijd vis of pizza.’

In november ga je met pensioen. Weet je al wat je met je vrijetijd gaat doen?

‘Mijn moeder in Marokko leeft nog. Tot nu toe ging ik hooguit een maandje bij haar op bezoek, maar dat heeft ze altijd te kort gevonden. Dus straks ga ik misschien wat langer. Ik heb familie in Italië en mijn zoon woont nu in Portugal, dus ook daarheen zal de reis gaan. Maar eerlijk gezegd zie ik nu al wel op tegen al die zeeën van tijd die ik daarna voor mezelf heb. Wat dan? Huuuhhh, wat zal ik Villa Augustus toch gaan missen. Ik ben hier in 15 jaar veel sterker geworden. Maar geen twijfel over mogelijk: het zal in november hoe dan ook toch wel weer op huilen uitdraaien.’

Ben je enthousiast geraakt door het verhaal van Naima en kom je graag in aanmerking voor deze vacature? Je vindt hem  hier.