Claude Monet was een gezegend tuinman. De waterlelies in de paradijselijke vijvers bij zijn atelier in Giverny lagen er steevast zó mooi bij dat ze hem doorlopend bleven inspireren. Van 1889 tot aan zijn overlijden in 1926 wijdde hij zo’n 250 schilderijen aan de Nymphaea, waarbij de kunstgeschiedenis dan nog vermeldt dat hij daarin doorzette toen hij als gevolg van grijze staar vermoedelijk al grotendeels blind was. 

De tuinlieden van Villa Augustus mankeerden op hun beurt de afgelopen tien jaar helemaal niets aan hun ogen op al die momenten dat ze over het wateroppervlak naar hún lelies zochten. Die waren er namelijk simpelweg niet. Wat ze na de aanleg ervan ook allemaal hadden geprobeerd, in de langgerekte vijver van de Italiaanse tuin wilde de lelie om mysterieuze redenen maar niet gaan groeien. Was het de kwaliteit van het water die hem doorlopend kopje-onder hield? Lag het mogelijk aan de samenstelling van het beton van de vijver? 

Uiteindelijk is in 2016 de proef op de som genomen. De vijver werd tot op de laatste druppel leeggepompt, de bodem en randen van een verantwoord ecologisch impregneermiddel voorzien. Waarna nieuwe planten ook weer nieuwe kansen moesten bieden. En zie nu, het geduld van de tuinmannen is deze lente dan toch echt beloond. De Nymphaea van Villa Augustus bloeit, en hoe! 

De waterlelie

Ik heb de witte water-lelie lief,


daar die zoo blank is en zoo stil haar kroon


uitplooit in 't licht.

Rijzend uit donker-koelen vijvergrond,


heeft zij het licht gevonden en ontsloot


toen blij het gouden hart.

Nu rust zij peinzend op het watervlak


en wenscht niet meer....

Frederik van Eeden, 1901