Een paar keer per jaar reizen de vriendinnen af naar Frankrijk, op zoek naar oude gebruiksvoorwerpen, rariteiten, tuinmeubilair, potten en andere brocante. Maria de Haan (81) bestuurt steevast de grote bestelbus, haar iets jongere maatje Lammie Snoeken sjouwt er alle spullen in die ze onderweg op markten en déballages vinden.

Wat ‘Marie’ op die trips op de kop tikt, verkoopt ze aan particulieren tijdens haar drukbezochte openhuis-dagen in Amsterdam. Op haar beurt is de Dordtse Lammie op die strooptochten op zoek naar grote en kleine schatten voor Villa Augustus. Veel vintage serviezen, lampen en andere brocante in het assortiment van onze markt zijn door Lammie ‘bij elkaar gesnuffeld’. 

Vrachtwagentje

Hun voorjaarsexpeditie door Frankrijk zit er nog maar net op als we de twee dames over hun liefhebberij voor Oogst mogen interviewen. Voor de woning van Lammie is Maria al de hele ochtend druk met leeghalen van haar vrachtwagentje. Op en rondom de eettafel binnen kunnen we alvast een flink deel van de meegebrachte lading bewonderen. Zoals de hoge, zinken schenkkan, die lijkt voorbestemd om ooit door Klaas Gubbels te worden geschilderd. Een terrasstoeltje van gemat riet uit lang vervlogen tijden. Een houten distel-tang uit de landbouw. En de prachtige, kartonnen facie van een Frans mannetje, waarmee vermoedelijk ooit in een marionettentheater is gespeeld. 

Speciaal oog

Aan tuinpotten ontbreekt het ook dit keer weer niet. In de twintig jaar dat ze samen op pad gaan, heeft Maria als voormalig eigenaresse van een bloemenzaak in de hoofdstedelijke Cornelis Schuytstraat juist daarvoor een speciaal oog ontwikkeld. Terwijl Lammie’s vizier vaak wat meer staat afgesteld op grotere meubels en industriële gebruiksartikelen. ‘Ik zie dus de mooie, kleine dingen nog wel eens over het hoofd’, lacht die laatste. ‘Is Marie weer net wat eerder bij dat leuke haasje op wieltjes dan ik.’ Ja, ook in smaak over wat mooi en interessant is, zijn er onderlinge verschillen. Al blijven die klein.

Mannendingen

Lammie, die net als haar vriendin altijd in de bloemen heeft gezeten: ‘Marie heeft een zwak voor alles waarop dieren staan afgebeeld. Ik heb dat met bloemen en met voorwerpen in de kleur groen. Verder hou ik erg van serviesgoed, van oude stoffen en prenten, maar ook van typische mannendingen hoor. Kijk hier, zo’n oude zaag laat ik dus ook niet liggen. Marie heeft weer een bijzondere neus voor gekke dingen.’ Beiden waarderen ze spullen waarin je hun eigen geschiedenis herkent. 

Hun speurtochten strekken zich uit over grote delen van Frankrijk. In België, Engeland en zelfs Roemenië en Hongarije hebben ze ook wel autokilometers liggen, maar in La France profonde kennen ze de adresjes toch het best. Toch moeten ze ook in Frankrijk altijd bij de pinken blijven. Als ze niet stipt op tijd aanwezig zijn bij een déballage (een professionele ‘kofferbak’-verkoop) zijn al veel gretige opkopers hun voor geweest. En op de betere rommelmarkten stromen om vier uur ’s ochtends de belangstellenden al toe. Lammie: ‘Maar vier uur is voor ons te vroeg hoor. Voor ons is het in de eerste plaats een kleine vakantie.’ Maria: ‘Zo benaderen we ook de mensen van wie we iets willen kopen. Tot op het bot afdingen op een vraagprijs is vaak onbeschoft en onaardig.’

Belevenis

Zoals het ware liefhebbers betaamt, zijn Lammie en Marie behalve verkoopsters ook privéverzamelaars. Daarvoor heb je aan één blik door het huis van Lammie wel genoeg. In haar woonkamer en keuken kun je met gemak een halve dag rondkijken en je verbazen. Maria heeft in haar grote Amsterdamse huis aan het Sarphatipark een hele bovenverdieping beschikbaar voor haar eigen Franse vondsten. Jaarlijks ontruimt ze gedurende twee weekends ook de begane grond om er dan een verkooptentoonstelling te organiseren. Een bevriende kunstenaar richt alle vertrekken in. Lammie: ‘Moet je op de eerste ochtend eens komen kijken hoe druk het is.  Maria: ‘Het is een traditie en ook elke keer een enorme belevenis.’

Wonderschoon

Zolang het aanbod goed blijft, zullen Lammie en Maria voor brocante naar Frankrijk rijden. Particuliere rommelmarkten mogen er in kwaliteit dan intussen flink zijn afgenomen, maar door handelaren uit het voormalig Oostblok is het aanbod nog lang niet zo schraal dat ze beter thuis zouden blijven. Lammie: ‘Joh, we zouden het reizen alleen al missen. Het Franse platteland is nog altijd leeg en wonderschoon. Niets fijners dan om daar op jacht naar spulletjes te zijn en dan te weten dat je ’s avonds ook weer lekker samen aan een glaasje wijn zit.’