Het werk van Martin Jarrie is in Villa Augustus ruim vertegenwoordigd. Het hangt in het restaurant aan de muur en is op affiches, ansichtkaarten en in boeken verkrijgbaar in de markt. Niet overdreven dus om te stellen dat de 64-jarige Parijzenaar bij ons ‘kunstenaar-aan-huis’ is. In februari van dit jaar mochten we hem opnieuw verwelkomen, nu als ‘gewone’ hotelgast.

Villa Augustus | ‘Ik ben er nu voor de derde keer. Ditmaal staat er hier niets voor me op het programma. Mijn vrouw en ik wilden even weg uit het drukke Parijs, en dan is Villa Augustus natuurlijk een prima plek om je voor de duur van een weekendje te ontspannen. We willen in ieder geval nog even naar galerie Adoráble in Den Haag, die me hier in Nederland vertegenwoordigt, en verder hebben we nog geen plannen. Zijn de musea op ’s zondags open in Rotterdam of Dordrecht? Ik hou van Hollandse stillevens.’

Jeroen Bosch | ‘Ja, daar zeg je het. Ik zou voor Jeroen Bosch naar Boijmans Van Beuningen kunnen. Die is inderdaad van invloed geweest op mijn werk, zij het dan wel in mijn jongensjaren. Ik was Bosch al een beetje vergeten. Maar het klopt dat er enige raakvlakken in ons werk zijn. Ik hou ook van het mysterie en het buitenissige, al voel ik dan meer verwantschap met twintigste-eeuwse surrealisten als Duchamp, Picabia, Margritte en De Chirico, en met tijdgenoten als Martin Assig uit Duitsland en de Spanjaard Eduardo Arroyo.’

Vendée | ‘Mijn belangstelling voor kunst heb ik van mijn oudere broer. Die volgde een tekenopleiding toen we nog op het platteland van de Vendée woonden. Ik ben er opgegroeid in een tamelijk besloten universum. Een landschap met allemaal lage huisjes, heuveltjes en veel grijs graniet. Mijn vader werkte er eerst als boer en later als tuinman. Iedereen was er praktiserend katholiek, niemand kwam ooit de streek uit. Wij hadden ook geen auto. De paar boeken die je kon lezen, werden uitgeleend door de fraters. Dankzij mijn broer ging mijn venster op de wereld open. Ik begon óók naar schilderijen te kijken. Mijn moeder heeft nooit willen geloven dat ik in de kunst ook mijn geld kon verdienen. Toen ik al lang en breed als illustrator aan de slag was, stopte ze nog altijd een briefje van honderd francs in mijn weekendtas.’

Slangen en groenten | ‘Sommige terugkerende thema’s van me grijpen inderdaad terug op die jeugd. Ik vermoed tenminste dat er een verband bestaat tussen de groenten en het fruit die ik graag schilder en het gegeven dat mijn vader tuinman was. Hetzelfde zou kunnen gelden voor het feit dat slangen, hagedissen en andere reptielen mijn favoriete dieren in mijn werk zijn. Door de modernisering van de landbouw zie je ze ook in de Vendée niet meer veel. Vroeger hoefde je maar over een paadje naar de rivier te lopen of je kwam ze overal tegen. Maar nog even over mijn groenten en fruit: ik ben ook zeker geïnspireerd door de stillevens die Jean-Siméon Chardin er in de achttiende eeuw mee maakte.’

Vreemde machine | ‘Het gebeurt me nog steeds dat ik gegrepen word door een oeuvre van een klassieke schilder. Zo ben ik erg onder de indruk geraakt van de anatomische schilderijen van Jacques Fabien Gautier d’Agoty, van wie ik in 1996 een tentoonstelling zag in de Bibliothèque Nationale in Parijs. Ik ben toen naar mijn atelier teruggekeerd, heb een groot vel papier genomen en er mijn eigen anatomie op vastgelegd alsof ik een spiegel keek. Ik maakte een corps imaginaire dat moest kunnen onthullen hoe ik me voelde en mezelf zag. Ik wou het lichaam voor dat doel heruitvinden. Het zijn vreemde machines van binnen. De interesse ervoor heeft me nog steeds niet losgelaten. Ik speur in oude medische encyclopediën en naslagwerken naar afbeeldingen. Maar je moet tijd hebben voor zulke langlopende projecten. Ik moet ook illustraties en boeken maken om in mijn levensonderhoud te voorzien. Parijs is een erg dure stad om in te wonen.’

Boeken | ‘Ik maak werk voor exposities en illustreer voor Franse en Amerikaanse kranten en tijdschriften, maar het publiceren van boeken vind ik toch het mooist. Liefst prentenboeken voor volwassenen of kinderen zonder tekst. Daar is in Frankrijk nog wel een redelijk groot publiek voor. Ik hou van het idee dat je met een boek een hele tentoonstelling ineens in je handen hebt. Mijn volgende prentenboek over Griekse mythen is bijna af. Nog acht van de 32 schilderijen te gaan. Maandag zit ik weer in mijn atelier in het 15e arrondissement. Een half uurtje met de metro vanaf mijn huis in het 10e. Ik ga zitten, pak de kwasten en mijn vijfdaagse werkweek is begonnen. Prima zo. Als ik klaar ben met de mythen dient de volgende fascinatie zich vanzelf wel weer aan.’