Chris Christern en Ada Wolvekamp zijn de vrouwen die zich in Villa Augustus al sinds jaar en dag met de bloemen in de tuin belasten. Zeker, klinkt enigszins zwaar, dat ‘belasten’. Maar er komt dan ook echt nogal wat kijken bij de aanplant en de verzorging ervan. Door de seizoenen heen maken de twee vrijwilligers steevast lange dagen in de bloemenborders - en dat dan ook nog veelal zittend op hun knieën.

Tegenover al die tijd en energie die ze in de tuin stoppen, staat gelukkig ook de grote voldoening die ze van hun werk hebben. Zowel Chris als Ada kan zich intussen geen week meer indenken waarin ze níet met hun bloemen bezig zijn. Chris is zo enthousiast dat ze van hovenieren intussen haar beroep heeft gemaakt en er tegenwoordig ook een eigen bedrijfje in Rotterdam in runt.

Ada op haar beurt, vertelt dat ze geen catalogus van een kwekerij ongelezen laat, waarbij zich dan ook meteen een ‘ongelofelijke hebberigheid’ van haar meester maakt. ‘Het is alsof ik door een snoepwinkel loop. Wat ik bijvoorbeeld in een kledingzaak dus weer helemáál niet heb. Ik kan een hele winter bezig zijn met bloemen en zaadjes kiezen en met vooruit bestellen.’

'O, wow!'

Allebei zijn ze perfectionisten, waardoor ze ook danig kunnen weifelen over het resultaat van al hun inspanningen in de tuin. ‘We krijgen veel waardering van bezoekers van Villa Augustus, hoor’, zegt Ada. ‘Mensen die hier wandelen, zeggen het vaak genoeg: “O, wow!” Maar wij zijn negen jaar geleden ook maar in dit werk gerold, toen Katrien Prak, die het basisplan voor de tuin ontwierp, zich weer met projecten elders ging bezighouden. Nu zijn Chris en ik zover dat we onze eigen inbreng in de tuin ook aan het oordeel van een erkende tuinexpert willen toetsen.’

Die expert meldde zich op een mooie dag in mei bij Villa Augustus. Jacqueline van der Kloet is een beroemdheid in haar vakgebied door de tuinen die ze (mede) ontwierp voor onder andere Battery Park in New York, de Lurie Garden in Chicago, voor verscheidene steden en dorpen in Frankrijk, voor de bloemenweide van Villa Pisani Bolognese Scalabrin in het Italiaanse Vescovana, en niet in de laatste plaats voor de tuinen in Artis, rond Kasteel Amerongen en in De Keukenhof.

Jacqueline schrijft voor een breed publiek van liefhebbers tevens boeken over het ontwerpen van tuinen (Tuinen van nu) en over haar voorliefde voor bloembollen (Kleur je tuin). Daarnaast is ze – letterlijk - de grondlegster van De Theetuin in Weesp, een modeltuin van sprookjesachtige allure direct achter de vestingwallen van het Noord-Hollandse stadje.

Uitdaging

In het voetspoor van Ada en Chris lopen we mee op Jacquelines eerste inspectierondje door Villa Augustus. Ze maakt aantekeningen van de brandende tuinkwesties die onderweg worden aangeroerd. Ada en Chris hebben er alles bij elkaar wel een stuk of wat.

Welke kleuren en/of soorten bloemen blijken toch niet te passen in het palet dat ze voor ogen hebben? Klopt de aansluiting tussen de verschillende bloeiperiodes van planten? Moeten ze sommige lievelingsbloemen uitdunnen of weghalen om andere een kans te geven? En ook: hoe en waar kan het spannender?

‘Ja, het is bij ons niet alléén maar twijfel, hoor’, zegt Chris lachend. ‘We staan ook open voor de uitdaging. Hoe je het optimale spel creëert in de borders.’

Om zich heen kijkend geeft Jacqueline afwisselend kritiek en complimenten. De tuin is al prachtig, vindt ze, maar misschien hier en daar nog net iets te zeer een ‘kriebelige massa’, met ‘te veel verschillende kleuren erin en te weinig verschil tussen hoogtes en bladvormen’. Het mag wel wat meer golven, zegt de deskundige. ‘Ik word wat te onrustig als ik hier door de tuin loop. Er kan wat meer evenwicht in. En enkele nieuwere soorten bloemen erin zou ik ook leuker vinden.’

Niet héél saai?

Ada fleurt zichtbaar vooral op van elk minpuntje dat over Jacquelines lippen komt. ‘Ik vind het fijn, ja. Het is een andere blik op de beplanting dan de onze, en die is de afgelopen jaren natuurlijk toch flink gevormd door routine. Soms denk ik: zijn we nou niet héél saai bezig, ook al omdat bezoekers van Villa Augustus zo vaak terugkomen?’

Ze is begrijpelijkerwijs iets minder enthousiast over Jacquelines commentaar wanneer we bij de perenboog (de berceau, in vaktaal) van de tuin belanden. Daar groeien ook rozenstruiken tegenaan, en die combinatie is geen ideale gebleken. Het fruit en de breed uitlopende ramblers zijn elkaar intussen in de weg gaan zitten.

Of de peer òf de roos

Als fervente bloemenvrouw zou Ada graag zien dat de peren voor de rozen plaatsmaken. Maar Jacqueline neigt juist naar de opvatting dat het omgekeerd moet.

Ada: ‘Ik werk hier nu tien jaar en ik besef nu pas: het is hier òf de peer òf mijn roos. Als ze bloesemen, die peren, werkelijk – dat is écht mooi. Terwijl die peren later zelf ook nog eens prachtig gaan glimmen. Maar stel je eens voor dat er over heel deze boog rozen zouden groeien. Dat het hier helemáál roos zou zijn. Waarom moeten die peren nou voorrang krijgen? Een tuin zonder rozen is als een… als een…’

Chris (opnieuw lachend) ‘…. Als een maaltijd zonder wijn.’

Jacqueline: ‘Ik vind het nu al te veel, eigenlijk, die rozen. Als de struiken volgroeid zijn, wordt het een soort kermis. Ik zou kiezen voor die peren. Daar is de berceau ook voor.’

War of the Roses

Waarna de dames hun tuininspectie na uitvoerig delibereren voortzetten - op zoek naar een andere locatie voor Ada’s rozen. Van dit deel van hun expeditie zou hier nog een héél lang relaas kunnen volgen, maar de korte versie ervan is dat die locatie nog niet is gevonden. Ada en Chris twijfelen namelijk nog over de meest geschikte plek. De ontruiming van een enkel groentebedje is één van de opties. Maar dan zal dan met instemming van de ‘groente-afdeling’ van de collega-tuinlieden moeten. Want bij een War of the Roses in Villa Augustus heeft natuurlijk niemand baat.